adminدرمان برای GAD می تواند با هدف قرار دادن عوامل اجتماعی روانشناختی یا عصب شناختی باشد اگرچه عوامل روانشناختی یا عصب شناختی تمرکز قالب درمان ها هستند. به طور معمول هدف مداخله های هر نوع از عوامل اثرات ناهمخوانی با عوامل دیگر دارد.
هدف قرار دادن عوامل عصب شناختی: دارو
داروی ضد اضطراب باسپیرون buspirone (Buspar به طور موثری علائم GAD را احتمالاً با کاهش رهاسازی سروتونین کاهش مید
هد، سروتونین تغییراتی را در آمیگدال تسهیل میکند که زیر بنای یادگیری ترس از اشیاء یا موقعیت هاست هونگ و کاندل ۲۰۰۷ بنابراین کاهش سروتونین ممکن است یادگیری برای ترس یا نگرانی اشیاء یا موقعیتهای خاص را مشکل تر .کند علاوه بر این مطالعات دیگر نشان میدهد که کاهش سطوح سروتونین پاسخدهی بخشهای کلیدی آمیگدال را پایین می آورد که آن بیان ترس یاد گرفته شده را کم میکند ماسد) و همکاران (۲۰۰۷ با سپرون باید روزانه انجام شود و آن ممکن است ۲ هفته یا بیشتر برای کاهش علائم GAD باشد و ۶ هفته برای دارو به منظور دستیابی به اثرات مطلوب تر انجام شود.
اکثر افراد مبتلا به GAD همچنین افسرده هستند و باسپرون تنها به علائم اضطرابی کمک میکند داویدسون (۲۰۰۱) در مقابل بازدارنده های برگشت مجدد سروتونین نوراپی نفرین (SNRI) و نلافاکسین (افکسور) venlafarine Effexor و بازدارندههای بر گشت مجدد سروتونین انتخابی مشخص (SSRIS) از قبیل پاروکستین (پاکسیل و اسیتالوپرام لکساپرو) paroxetine (Paxil) and escitalopram Lexapro) کاهش علائم اضطراب و افسردگی را نشان میدهد (بالدومین و پولکیکنگورن ۲۰۰۵ ،دیدیوسون (۱۹۹۹) . اینکه چرا یک SNRI داروی طراز اول برای افراد مبتلا به افسردگی و GAD در نظر گرفته می.شود به این معنی است که آن دارویی است که متخصصان در تلاش اول به این گونه بیماران میدهند مگر اینکه یک دلیلی برای عدم مصرف آن وجود داشته باشد . با این وجود وقتی دارو تنها درمان است و بیمار آن‌را متوقف میکند علائم برگردند.به این دلیل دارو ممکن است در ارتباط با روش های شناختی و رفتاری مورد استفاده قرار گیرد.
هدف قرار دادن عوامل روانشناختی
درمان روانشناختی برای GAD به طور کلی چندین هدف دارد:
● افزایش حس شخصی کنترل روی افکار و نگرانی ها
● فراهم کردن زمینهای که شخص بررسی کند به طور دقیق اینکه چگونه (چطور) خطرات احتمالی را به عنوان تهدیدات واقعی دریافت می کند
● و کاهش تنش عضلانی
روان درمانگران برای GAD به طور کلی روشهای شناختی و رفتاری را در نظر میگیرند که میتواند به طور موفقیت آمیزی علائم را کاهش دهد
(بورکوس و ،روسکیو، ۲۰۰۱، کاتروگس ۲۰۰۴ دورهم و همکاران ۲۰۰۳)
روش های رفتاری
روشهای رفتاری برای درمان GAD روی سه حوزه اصلی متمرکز است(بارلو، ۲۰۰۲)
● آگاهی و کنترل نفس
● آگاهی و کنترل تنش عضلانی و آرام سازی روانی و
● حذف کاهش یا پیشگیری از ارتباط رفتارها با نگرانی
بازآموزی (تمرین) تنفس Breathing retraining ، مستلزم این است که بیماران از تنفسشان آگاه شوند و برای کنترل آن از طریق تنفس های ،آرام عمیق تلاش .کنند چنین تنفسی میتواند به ایجاد آرام سازی کمک کند و یک حسی از مقابله فراهم کند( انجام برخی چیزهای مثبت در پاسخ به نگرانی).
به طور مشابه آموزش آرامسازی عضلانی muscle relaxation training ، مستلزم این است که بیماران از علائم اولیه تنش عضلانی آگاه باشد یکی از علائم GAD و سپس این عضلات آرام شود( با این وجود مهم است که توجه شود همه افراد مبتلا به GAD تنش عضلانی نشان نمیدهند ،کانراد ،ایساک و ،روث ۲۰۰۸).
بیماران میتوانند یاد بگیرند چگونه عضلات منقبض را شناسایی و سپس آنها را از طریق فنون آرام سازی روانی استاندارد یا بازخورد آرام کنند ببینید.
وقتی الکترودها به یک عضله هدف یا گروهی از عضله ها وصل می،شود بیمار میتواند روی یک مانیتور ببیند یا از سیگنالهای اسپیکر بشنود که آیا عضله های مورد نظر در حالت تنش هستند یا آرام .شدند این فیدبک به بیمار کمک میکند بدون توجه به بازخوردها ،سرانجام چگونگی تشخیص و کاهش تنش را یاد بگیرد.
افراد مبتلا به GAD اغلب رفتارهایی را که با نگرانی هایش مرتبط ،اند گسترش میدهند برای ،نمونه بیماری که نگرانی های آن مربوط به بعضی چیزهای بدی است که ممکن است برای خانوادهاش اتفاق افتد ممکن است روزی چند بار به خانواده اش تلفن بزند. با تماس با و فهمیدن اینکه همه خوب هستند او به طور موقت اضطرابش کاهش مییابد بنابراین ( به طور منفی )رفتار تلفن زدن تقویت می شود. افراد مبتلا به GAD به طور طبیعی به چنین اضطرابی عادت میکنند هنگامی که آنها در مورد یک مجموعه ای از نگرانی ها، نگران هستند به طور فزایندهای مضطرب میشوند تا وقتی که تمرکز شدن نگرانی شان به مجموعه دیگری از نگرانیها انتقال یابد هیچ وقت به یک مجموعه خاصی از نگرانیها عادت نمیکنند
مواجهه Exposure یک روش مورد استفاده برای حذف یا کاهش علائم مرتبط با GAD .است مواجه مبتنی بر اصول خوگیری است ببیند و وقتی برای درمان GAD استفاده می،شود که بیماران مواجهه طولانی مدت با نگرانی هایشان را میپذیرند از آنها خواسته میشود تنها در مورد یک نگرانی ویژه فکر کنند( این مواجهه است ) و بدترین ترسهای ممکن در مورد موضوع نگرانی را از قبیل مرگهای احتمالی اعضای خانواده تصور کنند از بیمار خواسته میشود تفکر در مورد بیماری اش را برای تقریباً سی دقیقه ادامه دهد. بعد از این نیم ساعت ،مواجهه بیماران سپس پاسخهای منطقیشان را به بدترین نتایجی که آنها را تصور کردند فهرست می.کنند اضطراب بیمار و سطحی از نگرانی باید هم طی روند جلسه و هم در طول جلسات (در بین جلسات )کاهش یابد وقتی بیماران میتوانند در مورد آغاز مجموعه ای از نگرانیها بدون اضطراب یا نگرانی زیاد فکر ،کنند آنها گرایش به همان رویه یا مجموعه ای دیگر از نگرانی ها پیدا میکنند.
